همان گونه که فرهنگ ها درباره تنبک (دنبک یا ضرب) می نویسند ، در دوران باستان دف یا دایره کوچک ساخته شده از روی و برنج را خمبک یا خانبک می نامیدند. مخلوط کردن به هم زدن دست ها با وزن و اصول نیز برای نشان دادن شادی را هم مجازا خمبک می گفتند.

اعتقاد بر این است که خم یا روینه خم (یا طاس روینه خم) که در ایران باستان از روی ساخته می شد و در جنگل ها از آن استفاده می شد هم به خمبک یا تمبک معروف بود.

با گذشت زمان ، تغییراتی در نحوه تولید و استفاده از تنبک ها ایجاد شد. به این ترتیب آنها را کوچکتر می کردند و از آنها در مجالس عیش و طرب استفاده می کردند و آن را خمک و خمبک می گفتند. خمک و خمبک کوچک شده ی خم و خلب است. بنابراین ، "رویینه خم" یا به گفته نظامی "طاس رویینه خم" که ممکن است شبیه طاس بوده باشد ، کوچک کرده و تغییرات مناسب مجلس در آن ایجاد شده است و آن را خمبک و تنبک خوانده اند و این در واقع مادر "تنبک" یا "ضرب" امروزی است که پس از تکامل به تنبک یا دنبک (ضرب) فعلی تبدیل شده است و با همین نام شناخته می شود.